ห้องข่าว

บันทึกจากผืนป่า

ทุก ๆ ครั้งที่เดินทางไปที่ทำการอุทยานแห่งชาติทับลาน จะต้องเจอกับ “หมี” ซึ่งจะคอยเป็นพนักงานต้อนรับสำหรับผู้ที่คุ้นหน้าคุ้นตาคุ้นกลิ่นดีอยู่แล้ว และก็คอยมาคลอเคลียแสดงความคุ้นเคยด้วยใบหน้าที่แฝงคำถามอยู่เสมอว่า “มีขนมมาฝากผมด้วยหรือเปล่า” แต่ในทางตรงกันข้าม หมีก็จะเป็นปราการด่านสำคัญไม่ให้เข้าถึงคลังในการเก็บรักษาของกลางได้โดยง่าย สำหรับคนแปลกหน้า จะต้องมีการเตือนกันก่อนว่าให้ถอยออกไปให้ห่างจากบริเวณนี้ ไม่งั้นจะต้องมีเรื่องกับหมี

ไม่ว่าจะคนหรือหมีก็ตาม ประสิทธิภาพในการทำงานย่อมต้องเป็นผลมาจากความพร้อมของร่างกายและจิตใจด้วยกันทั้งนั้น หากทำงานตามหน้าที่ด้วยความมุมานะและด้วยอุดมการณ์ที่เต็มเปี่ยม แต่ขาดซึ่งกำลังใจ สภาพจิตใจห่อเหี่ยว ท้อแท้ ขาดคนเหลียวแล ผลของงานที่ออกมาคงไม่ดีเท่าที่ควรจะเป็น และไม่เกิดงานที่มีความต่อเนื่องยั่งยืน เพราะเมื่อหมดแรงใจสุดท้ายก็จะต้องถอดใจในที่สุด

หมีจะรู้หรือไม่ไม่มีใครรู้ได้ว่าหมีได้ทำหน้าที่หนึ่งในการรักษาผืนป่าทับลานอันทรงคุณค่าไว้ หมีจะมีหรือไม่มีลูกหลานให้ได้ชื่นชมธรรมชาติที่หมีรักษาไว้นั้นจะหาใครรู้คงไม่มี แต่สิ่งที่สังคมควรรับรู้ว่ายังมีกลุ่มคน (รวมทั้งกลุ่มหมี) ที่ทำงานด้วยความเหน็ดเหนื่อยทั้งเบื้องหน้าและเบื้องหลัง เพื่อรักษาทรัพยากรป่าไม้ที่พวกเขาไม่ได้แตะต้องยึดถือเอาเป็นของส่วนตัว แต่รักษาไว้ให้คนอื่นอีกหลายล้านคนที่พวกเขาไม่รู้จัก ไม่เคยเห็นหน้าตามาก่อน แต่พวกเขาก็ทำด้วยความรัก ความรักที่มีต่อป่าไม้ที่เป็นของคนทั้งชาติด้วยกำลังที่พวกเขามีเพียงหยิบมือ

ขออย่าให้กำลังใจในการปฏิบัตหน้าที่ของพวกเขาหมดลงไปเลย….